صلح! کلمه ای که با آن احساس ناآشنایی دردلم بوجود می آید، سلطنت ها شکست خوردند و سلطان ها خاک گشته اند اما هیج کسی نتوانسته است که معنای واقعی این کلمه را بدست آورد، آیا آمریکا یا هر کشوری دیگری می خواهد که ما از مرگ نجات پیدا کنیم؟ نیم شب هست ساعت 12:30 با غرش و ناله سگ های ولگرد مجبور شدم به بالکن بیرون شوم احساس خستگی می کردم و از هوای سرد ترس در دل داشتم باز هم صد دل یک دل کرده و بیرون رفتم، الهی ! این چه وضعیت هست؟ مرگی که در آسمان هم به دنبال ما نگون بختان آمده هست، حالا در آکسیجن؟؟؟
چارلی چاپلن هم در مورد انسانیت صحبت کرده بود و گفته بود که انسانیت در جایش هست و روز خواهد رسید که همه انسان ها آزاد خواهند بود، بلی انسانیت در جایش همانطوری که روز اول خلق شده بود هست، اما این ما انسان ها هستیم که دیگر انسانیت را در وجود خویش به اغما برده ایم و شاید هم آن را به موجودات فضایی بفروش رسانیده ایم، صلح برای چه؟ برای زنده ماند و نجات از حملات انتحار و انفجار و یا سر بریدن های بیرحمانه؟ آخر صلح برای چه هست؛ چه کسی میتواند صلح را به ما به ارمغان بیاورد، عزیزان همین اکنون ما بدون جنگ با طالب یا هم به قول بعضی ها دوستان پنجابی و آمریکایی، خود، خویشتن را با مرگ تدریجی روبرو کرده ایم، بلی! ذغال سنگ این زهری که در رگ رگ ما در حال حرکت هست و ذره ذره ما را با دادن حرارت نشاط آور اش بسوی خواب ابدی اما مرگ فلاکت بار روبرو می کند، بلی! آنانی که لاف از صلح و آتش بست (بس) می زنند، از قبل پلان کشتن ما و اطفال ما را طرح ریزی کرده اند. اگر از چنگ ظلم ظالم خلاصی یابیم نفس خویش را چه باید کرد؟ کار خانه های آماده سازی ذغال سنگ را چطور از بین خواهیم برد، معین صاحب ارشد امنیتی با گرفتن چند قطعه عکس فیسبوکی نقطه پایان کار را گذاشت و کابل و شهروندان اش را از آلوده گی خفقان آور نجات داد. هیچ کسی بداد ما نخواهد رسید اما خویشتن!
وقتی شب ها در کنار بخاری های ترکی مان به آسوده گی بخوابیم، و فردا با افتخار در عقب موتر مودل جدید مان نشسته و در ترافیک شدید به یکی دیگر دشنام دهیم و با غرور پای خویش را بر ریز موتر فشار داده و از نظر ها غایب گردیم تا شب دیگر باز آید و باز.همه چیز خود به خوبی حل خواهد شد و صلح زودتر خواهد آمد.
درباره این سایت